قحط آب است و صدف از رنگ گوهر شد خجل           هم زمادر، طفل و هم ازطفل، مادر شد خجل

کافرى ازبس که زان مسلم نمایان دید، دین           سر به پیش افکند و در پیش پیمبر شد خجل

هاجرى زمزم پدید آورد و طفلش تشنه بود           سعى بى حاصل شد و زمزم ز هاجر شد خجل

با عمو مى گفت طفل تشنه کام خود ولیک           سر فرازم کن، رباب از روى اصغر شد خجل
مشک خالى و دلى پر از امید آورده بود           وز رخ بى آب و رنگش، آب آور شد خجل
سخت، سقا بهر آب و آبرو کوشید لیک           عاقبت کوشش، ز سعى آن فلک فر، شد خجل
مایه آن پایه همت، گشت نومیدى ز آب           وز لب خشکـیدۀ او، دیدۀ تر، شد خجل
کام پور ساقی کـوثـر نشد تر از فــرات           وز رخ ساقی کوثر، حوض کوثر شد خجل
زان طرف،عباس ازطفلان خجل،زین سو،حسین           آمد و دید آن فتوت، از برادر شد خجل
خواست، برخیزد به پا بهر ادب، دستى نبود           و آن قیامت قامت، از خاتون محشر شد خجل
ریزش اشکت کند انسانیا این سان سخن           بى سخن زین درفشانى دُر و گوهر شد خجل